Siedem południowych stanów oficjalnie utworzyło Skonfederowane Stany Ameryki, co stanowiło punkt zwrotny prowadzący do amerykańskiej wojny secesyjnej. Formacja powstała w Montgomery w stanie Alabama, a Jefferson Davis został wybrany na prezydenta.

Utworzenie Skonfederowanych Stanów Ameryki stanowi jeden z najbardziej przełomowych momentów w historii USA. 4 lutego 1861 roku siedem południowych stanów oficjalnie ustanowiło Konfederację w odpowiedzi na rosnące napięcia dotyczące praw stanowych i niewolnictwa. Ta doniosła decyzja przygotowała grunt pod amerykańską wojnę secesyjną.

Droga do secesji rozpoczęła się, gdy Karolina Południowa ogłosiła niepodległość od Unii w grudniu 1860 roku, po wyborze Abrahama Lincolna na prezydenta. Missisipi, Floryda, Alabama, Georgia, Luizjana i Teksas szybko poszły w jej ślady. Stany te zjednoczyły się, tworząc nowy naród z Jeffersonem Davisem jako prezydentem, ustanawiając swoją stolicę w Montgomery w Alabamie, zanim później przeniesiono ją do Richmond w Wirginii.

Skonfederowane Stany Ameryki wyłoniły się jako suwerenny naród 4 lutego 1861 roku, kiedy siedem południowych stanów sformalizowało swoją secesję z Unii. Utworzenie to stanowiło krytyczny punkt zwrotny w historii Ameryki, ustanawiając oddzielny rząd z własną konstytucją i przywództwem.

• Wybór Abrahama Lincolna w listopadzie 1860 roku wywołał natychmiastowe wezwania do separacji Południa
• Kompromis z 1850 roku nie rozwiązał sporów sekcyjnych dotyczących ekspansji niewolnictwa
• Decyzja w sprawie Dreda Scotta z 1857 roku zintensyfikowała napięcia między Północą a Południem
• Najazd Johna Browna na Harper's Ferry w 1859 roku nasilił obawy przed buntami niewolników
• Upadek systemu dwupartyjnego podzielił naród wzdłuż linii geograficznych

Data	Wydarzenie	Wpływ
6 listopada 1860	Wybór Lincolna	Natychmiastowe groźby secesji
20 grudnia 1860	Secesja Karoliny Południowej	Pierwszy stan opuszczający Unię
styczeń-luty 1861	Sześć stanów podąża za przykładem	Utworzenie Konfederacji

Karolina Południowa zapoczątkowała ruch separatystyczny, przyjmując Akt Secesji 20 grudnia 1860 roku. Działania stanu ustanowiły wzorzec dla innych stanów południowych:

• Zwołanie specjalnej konwencji w celu debaty nad secesją
• Sporządzenie formalnej dokumentacji deklarującej niepodległość
• Wysłanie komisarzy do sąsiednich stanów
• Przejęcie własności federalnej w granicach stanu
• Utworzenie niezależnych sił zbrojnych

Charleston Mercury opublikował ogłoszenie o secesji w wydaniu specjalnym, ogłaszając "Unia została rozwiązana!" Ta proklamacja zainspirowała Missisipi Florydę Alabamę Georgię Luizjanę Teksas do pójścia w jej ślady w ciągu sześciu tygodni.

Konfederacja Stanów powstała w wyniku szybkiej serii secesji stanowych między grudniem 1860 a lutym 1861. Okres ten stanowił krytyczną fazę w historii Ameryki, gdy stany południowe formalnie odłączyły się od Unii.

Karolina Południowa zapoczątkowała ruch secesyjny 20 grudnia 1860 roku, ogłaszając niepodległość od Unii. Missisipi poszło w jej ślady 9 stycznia 1861 roku, Floryda wystąpiła 10 stycznia, a Alabama 11 stycznia. Georgia przyjęła swój akt secesji 19 stycznia, następnie Luizjana 26 stycznia. Teksas stał się siódmym stanem, który wystąpił z Unii 1 lutego 1861 roku.

Stan	Data secesji
Karolina Południowa	20 grudnia 1860
Missisipi	9 stycznia 1861
Floryda	10 stycznia 1861
Alabama	11 stycznia 1861
Georgia	19 stycznia 1861
Luizjana	26 stycznia 1861
Teksas	1 lutego 1861

Konwencja w Montgomery rozpoczęła się 4 lutego 1861 roku w Montgomery w Alabamie, z delegatami z siedmiu stanów, które wystąpiły z Unii. Konwencja ustanowiła:

• Tymczasową konstytucję przyjętą 8 lutego 1861 roku
• Wybór Jeffersona Davisa na tymczasowego prezydenta 9 lutego 1861 roku
• Wybór Alexandra Stephensa na wiceprezydenta
• Wyznaczenie Montgomery jako stolicy Konfederacji
• Utworzenie departamentów wykonawczych: Skarbu, Wojny, Marynarki Wojennej, Poczty i Stanu

Konwencja przekształciła te niepodległe stany w zjednoczony rząd Konfederacji, ustanawiając struktury administracyjne równoległe do federalnego systemu USA.

Stany Skonfederowane ustanowiły swoją konstytucję 11 marca 1861 roku, wzorując ją na Konstytucji USA ze szczególnymi modyfikacjami chroniącymi prawa stanów i niewolnictwo. Dokument stanowił prawną podstawę dla struktury rządowej i działań politycznych nowego narodu.

Konfederacyjna Konwencja Konstytucyjna wybrała Jeffersona Davisa na tymczasowego prezydenta 9 lutego 1861 roku w Montgomery w Alabamie. Davis otrzymał jednogłośne poparcie delegatów reprezentujących siedem stanów, które wystąpiły z Unii. Jego wcześniejsze doświadczenie jako Sekretarza Wojny USA i służba w Senacie Mississippi uczyniły go strategicznym wyborem na przywódcę. Alexander Stephens z Georgii został Wiceprezydentem, tworząc zrównoważony duet między stanami Głębokiego Południa a Górnego Południa.

Rząd Konfederacji odzwierciedlał federalny system USA z trzema odrębnymi gałęziami:

Władza Wykonawcza:

• Jeden prezydent sprawujący pojedynczą 6-letnią kadencję
• Stanowiska gabinetowe obejmujące Departamenty Stanu, Skarbu, Wojny, Marynarki Wojennej, Sprawiedliwości, Poczty
• Prezydenckie prawo weta wobec ustawodawstwa

Władza Ustawodawcza:

• Dwuizbowy Kongres z Senatem i Izbą Reprezentantów
• Senatorowie mianowani przez stany na 6-letnią kadencję
• Reprezentanci wybierani w wyborach powszechnych na 2-letnią kadencję

Władza Sądownicza:

• Sąd Najwyższy ustanowiony przez konstytucję

• Sądy okręgowe w każdym stanie

• Sądy stanowe zachowujące znaczną autonomię

• Bezpośrednia ochrona niewolnictwa w konstytucji

• Prezydenckie prawo weta częściowego

• Zakaz taryf protekcyjnych

• Sześcioletnia kadencja prezydenta

• Członkowie gabinetu otrzymali przywileje wystąpień w Kongresie

Konfederacja rozrosła się z siedmiu do jedenastu członków po Bitwie o Fort Sumter 12 kwietnia 1861 roku. To starcie militarne skłoniło kolejne stany południowe do secesji z Unii.

Cztery stany dołączyły do Konfederacji w szybkim tempie po konflikcie o Fort Sumter:

• Wirginia wystąpiła 17 kwietnia 1861
• Arkansas dołączył 6 maja 1861
• Karolina Północna przyłączyła się 20 maja 1861
• Tennessee dopełnił rozszerzenia 8 czerwca 1861

Richmond w Wirginii zostało nową stolicą Konfederacji 29 maja 1861, zastępując Montgomery w Alabamie. Dołączenie tych stanów zwiększyło terytorium Konfederacji o 263 000 mil kwadratowych.

Stan	Mężczyźni w wieku poborowym	Potencjał przemysłowy
Wirginia	155 000	40% produkcji Konfederacji
Tennessee	130 000	15% produkcji Konfederacji
Karolina Północna	115 000	20% produkcji Konfederacji
Arkansas	65 000	5% produkcji Konfederacji

Stany graniczne zajmowały strategiczne pozycje między Unią a Konfederacją:

• Kentucky ogłosiło neutralność 16 maja 1861
• Maryland pozostał w Unii pod federalną okupacją wojskową
• Missouri doświadczyło podzielonego rządu z konkurującymi władzami Unii i Konfederacji
• Delaware utrzymało wierność Unii mimo bycia stanem niewolniczym

Stan graniczny	Populacja niewolników (1860)
Kentucky	225 483
Maryland	87 189
Missouri	114 931
Delaware	1 798

Stolica Konfederacji została przeniesiona z Montgomery do Richmond 29 maja 1861 roku, wyznaczając strategiczną zmianę w politycznym centrum Konfederacji. Wybór Richmond wynikał z jego potencjału przemysłowego, położenia geograficznego i znaczenia ekonomicznego Wirginii. Miasto było siedzibą Tredegar Iron Works, największego kompleksu przemysłowego Południa, który produkował 50% artylerii Konfederacji.

Richmond oferowało trzy kluczowe zalety jako stolica Konfederacji:

• Infrastruktura Przemysłowa: Tredegar Iron Works zatrudniał 900 pracowników produkujących amunicję, działa artyleryjskie, sprzęt kolejowy
• Węzeł Transportowy: Pięć linii kolejowych łączyło Richmond z innymi stanami Konfederacji
• Centrum Populacji: 37 900 mieszkańców czyniło z Richmond największe miasto przemysłowe Konfederacji

Rodzaj Wyzwania	Wpływ na Konfederację
Odległość do Głębokiego Południa	1126 kilometrów do Montgomery
Linie Zaopatrzenia	3 główne trasy kolejowe podatne na przerwanie przez Unię
Wymogi Obronne	50 000 żołnierzy potrzebnych do obrony stolicy

Przeniesienie stolicy przekształciło rolę Richmond w wojnie secesyjnej:

• Stworzyło system dwóch stolic z Waszyngtonem oddalonym o 160 kilometrów
• Ustanowiło Richmond głównym celem militarnym Unii
• Skoncentrowało operacje administracyjne Konfederacji w przemysłowym sercu Wirginii
• Wzmocniło więzi między Wirginią a stanami Głębokiego Południa

Przeniesienie do Richmond przesunęło centrum władzy Konfederacji na północ, umieszczając jej rząd bliżej granicy Unii. Ta bliskość nasiliła presję militarną po obu stronach przez całą wojnę.

Skonfederowane Stany ustanowiły struktury wojskowe natychmiast po secesji. Departament Wojny Konfederacji powstał 21 lutego 1861 roku, z Leroyem Pope Walkerem jako Sekretarzem Wojny koordynującym przygotowania obronne w całym nowym państwie.

Organizacja wojskowa Konfederacji skupiała się na trzech kluczowych obszarach:

• Przekształcaniu milicji stanowych w zorganizowane jednostki Konfederacji
• Tworzeniu obrony wybrzeża w strategicznych portach, w tym w Charleston w Karolinie Południowej i Mobile w Alabamie
• Tworzeniu struktury dowodzenia równoległej do Armii Stanów Zjednoczonych

Rodzaj Zasobu	Początkowa Ilość (1861)	Źródło
Działa Artyleryjskie	243	Przejęte Arsenały Federalne
Broń Strzelecka	150 000	Zbrojownie Stanowe i Obiekty Federalne
Proch Strzelniczy (funty)	475 000	Zdobyte Zapasy Federalne

Armia Konfederacji ustanowiła pięć odrębnych departamentów wojskowych:

• Departament Aleksandrii (Wirginia)
• Departament Norfolk (Wybrzeże Wirginii)
• Departament Karoliny Północnej
• Departament Karoliny Południowej
• Departament Półwyspu

Inicjatywy rekrutacyjne Konfederacji przyniosły znaczące rezultaty:

• Zwerbowano 100 000 ochotników do kwietnia 1861
• Zorganizowano 82 pułki piechoty do maja 1861
• Utworzono 8 jednostek kawalerii w pierwszym kwartale 1861
• Utworzono 12 baterii artylerii na głównych pozycjach przybrzeżnych

Konfederacja skupiła się na kluczowych instalacjach wojskowych:

• Umocniono 12 pozycji obrony wybrzeża
• Utworzono 8 obozów szkoleniowych dla rekrutów
• Stworzono 6 zakładów produkcji uzbrojenia
• Rozwinięto 4 główne składy zaopatrzenia

Przygotowania wojskowe Konfederacji przekształciły infrastrukturę cywilną w aktywa wojskowe poprzez systematyczną organizację zasobów, personelu i sprzętu, jednocześnie ustanawiając struktury dowodzenia na nadchodzący konflikt.

• Skonfederowane Stany Ameryki zostały oficjalnie utworzone 4 lutego 1861 roku, początkowo przez siedem stanów południowych po secesji Karoliny Południowej w grudniu 1860 roku.
• Karolina Południowa odegrała kluczową rolę jako pierwszy stan, który wystąpił z Unii 20 grudnia 1860 roku, wyznaczając wzór, który w ciągu sześciu tygodni naśladowały Missisipi, Floryda, Alabama, Georgia, Luizjana i Teksas.
• Konwencja w Montgomery (4 lutego 1861) ustanowiła rząd Konfederacji, wybierając Jeffersona Davisa na tymczasowego prezydenta i przyjmując konstytucję, która chroniła prawa stanów i niewolnictwo.
• Po bitwie o Fort Sumter w kwietniu 1861 roku do Konfederacji dołączyły cztery kolejne stany: Wirginia, Arkansas, Karolina Północna i Tennessee, zwiększając łączną liczbę do jedenastu stanów.
• Stolica Konfederacji została początkowo ustanowiona w Montgomery w Alabamie, ale później przeniesiona do Richmond w Wirginii 29 maja 1861 roku, ze względu na jej strategiczne znaczenie, potencjał przemysłowy i położenie geograficzne.

Utworzenie Skonfederowanych Stanów stanowi przełomowy moment, który zmienił historię Ameryki. Szybka secesja stanów południowych i ich przyłączenie do Konfederacji od grudnia 1860 do lutego 1861 roku pokazały głęboko zakorzenione podziały dotyczące praw stanowych i niewolnictwa. Poprzez ustanowienie własnej konstytucji rządowej i infrastruktury wojskowej, Skonfederowane Stany stworzyły równoległy naród, który miał zakwestionować autorytet Unii.

Rozszerzenie z siedmiu do jedenastu stanów i strategiczne przeniesienie stolicy do Richmond stanowiły kluczowe wydarzenia w ewolucji Konfederacji. Te decyzje ostatecznie przygotowały grunt pod wojnę secesyjną, która miała określić przyszłość Ameryki na kolejne pokolenia.