Bitwa o Vicksburg zakończyła się 4 lipca 1863 roku, stanowiąc kluczowe zwycięstwo Unii w amerykańskiej wojnie secesyjnej. Po 47-dniowym oblężeniu, siły Konfederacji poddały się generałowi majorowi Unii Ulyssesowi S. Grantowi, oddając Północy kontrolę nad strategicznie ważną rzeką Missisipi i efektywnie dzieląc Konfederację na dwie części.

Bitwa o Vicksburg zapisała się jako jedna z najbardziej decydujących kampanii amerykańskiej wojny secesyjnej, która zakończyła się 4 lipca 1863 roku. To strategiczne zwycięstwo sił Unii stanowiło punkt zwrotny w konflikcie, skutecznie dzieląc Konfederację na dwie części i dając Północy kontrolę nad życiodajną rzeką Missisipi.

Pod dowództwem generała majora Ulyssesa S. Granta, siły Unii oblegały konfederacką twierdzę Vicksburg w stanie Missisipi przez 47 wyczerpujących dni. Oblężenie zmusiło konfederackiego generała porucznika Johna C. Pembertona i jego żołnierzy do znoszenia coraz trudniejszych warunków w miarę kurczenia się zapasów żywności i zaopatrzenia. Moment kapitulacji Vicksburga okazał się szczególnie symboliczny, gdyż zbiegł się z obchodami Dnia Niepodległości Ameryki, zadając druzgocący cios psychologiczny sprawie Konfederacji.

Kampania Vicksburg rozpoczęła się w grudniu 1862 roku jako kluczowa operacja wojskowa mająca na celu zapewnienie Unii kontroli nad rzeką Missisipi. Kampania pokazała taktyczną wiedzę generała majora Ulyssesa S. Granta poprzez serię skoordynowanych operacji lądowych i morskich.

Położenie Vicksburga na wysokim klifie górującym nad rzeką Missisipi uczyniło z niego naturalną twierdzę dla sił Konfederacji. Lokalizacja miasta na zakręcie rzeki pozwalała artylerii Konfederatów ostrzeliwać statki Unii z wysokości 60 metrów nad wodą. Siły Konfederacji utworzyły rozległe fortyfikacje z:

• Bateriami artylerii rozmieszczonymi wzdłuż 5 kilometrów nabrzeża
• Siecią okopów chroniących wschodnie podejścia do miasta
• Wysuniętymi pozycjami obronnymi sięgającymi do 8 kilometrów od centrum miasta
• Połączeniami kolejowymi z konfederackimi liniami zaopatrzenia w Jackson w stanie Missisipi

Przeciwstawne siły pod Vicksburgiem reprezentowały znaczącą siłę militarną obu stron:

Siły	Dowódca	Liczebność wojsk	Liczba dział
Unia	Gen. mjr U.S. Grant	77 000	248
Konfederacja	Gen. por. J.C. Pemberton	33 000	172

Skład armii obejmował:

• Siły Unii
• XV Korpus pod dowództwem gen. mjr. Williama T. Shermana
• XIII Korpus pod dowództwem gen. mjr. Johna McClernanda
• XVII Korpus pod dowództwem gen. mjr. Jamesa McPhersona
• Wsparcie morskie od kanonierek admirała Davida Portera
• Siły Konfederacji
• Garnizon Vicksburga
• Wojska Stanu Mississippi
• Posiłki z Departamentu Mississippi i Wschodniej Luizjany

Bitwa o Vicksburg obejmowała kilka złożonych manewrów wojskowych przeprowadzonych między grudniem 1862 a lipcem 1863. Te operacje pokazały ewolucję strategii Unii od konwencjonalnych taktyk szturmowych do wojny oblężniczej.

Grant podjął pięć różnych prób zdobycia Vicksburga między grudniem 1862 a majem 1863:

• Kampania lądowa przez Holly Springs nie powiodła się, gdy kawaleria Konfederatów zniszczyła linie zaopatrzeniowe Unii w grudniu 1862
• Ekspedycja Yazoo Pass próbowała ominąć obronę Vicksburga przez sieć rzek w lutym 1863
• Operacja Lake Providence dążyła do stworzenia alternatywnej drogi rzecznej w marcu 1863
• Ekspedycja Steele's Bayou próbowała nawigacji przez bagna na północ od Vicksburga w marcu 1863
• Projekt Kanału Duckport miał na celu wykopanie kanału dla kanonierek w kwietniu 1863

Próba	Data	Wynik
Holly Springs	Gru 1862	Niepowodzenie z powodu zniszczenia linii zaopatrzeniowych
Yazoo Pass	Lut 1863	Zablokowana przez fortyfikacje Konfederatów
Lake Providence	Mar 1863	Porzucona z powodu wyzwań inżynieryjnych
Steele's Bayou	Mar 1863	Zatrzymana przez przeszkody geograficzne
Kanał Duckport	Kwi 1863	Przerwana z powodu opadającego poziomu rzeki

Grant rozpoczął skuteczną strategię oblężenia 18 maja 1863 roku, wdrażając trzy kluczowe elementy taktyczne:

• Ustanowił całkowitą blokadę lądową wykorzystując 15 mil okopów otaczających Vicksburg
• Rozmieścił 220 dział artyleryjskich do ciągłego bombardowania konfederackich umocnień
• Współpracował z kanonierkami Admirała Portera, aby całkowicie odciąć dostęp od strony rzeki

Siły Unii przeprowadziły dwa główne szturmy podczas oblężenia:

• 19 maja: Atak skutkował 942 ofiarami po stronie Unii

• 22 maja: Większy szturm doprowadził do 3 199 ofiar po stronie Unii

• Operacje minerskie w celu podłożenia materiałów wybuchowych pod konfederackimi fortyfikacjami

• Budowa równoległych okopów przybliżających się do linii wroga

• Wdrożenie strategicznych wzorów bombardowania artyleryjskiego wymierzonych w konkretne pozycje obronne

Końcowa faza oblężenia Vicksburga rozegrała się między 1 a 4 lipca 1863 roku, gdy siły Konfederatów zmagały się z poważnymi niedoborami żywności i ciągłym bombardowaniem. Pogarszające się warunki wewnątrz twierdzy doprowadziły do kluczowych negocjacji, które miały zadecydować o losie tej strategicznej placówki.

Konfederacki generał John C. Pemberton zainicjował rozmowy kapitulacyjne z generałem Grantem 3 lipca 1863 roku, wywieszając białą flagę. Dwaj dowódcy spotkali się o godzinie 15:00 pod dębem między liniami, gdzie Pemberton początkowo zażądał, aby jego wojska mogły wymaszerować z bronią. Grant odrzucił te warunki podczas krótkiego 30-minutowego spotkania, a następnie przesłał swoje formalne warunki przez posłańca o godzinie 22:00 tego samego wieczoru.

Ostateczne warunki kapitulacji obejmowały cztery kluczowe postanowienia:

• Oficerowie Konfederacji zachowali broń boczną i osobisty bagaż
• Szeregowi żołnierze otrzymali racje żywnościowe na trzydniowy marsz
• 31 600 żołnierzy Konfederacji weszło w status zwolnienia warunkowego
• Cały sprzęt wojskowy, broń i amunicja zostały przekazane pod kontrolę Unii

Statystyki Kapitulacji	Liczby
Jeńcy Konfederacji	29,491
Przejęte Działa	172
Poddana Broń Strzelecka	50,000
Sztuki Amunicji	600,000

Garnizon formalnie poddał się o godzinie 10:00 4 lipca 1863 roku, gdy siły Unii wkroczyły do miasta, aby wznieść amerykańską flagę nad sądem. Żołnierze Konfederacji złożyli broń poza liniami fortyfikacji, co oznaczało koniec ich 47-dniowego oporu.

Kapitulacja Konfederacji w Vicksburgu nastąpiła dokładnie o godzinie 10:00 w Dzień Niepodległości 1863 roku. To strategiczne zwycięstwo zapewniło Unii kontrolę nad rzeką Missisipi na całej jej długości.

Ceremonia kapitulacji odbyła się na trawniku domu Willis-Cowan w Vicksburgu. Generał porucznik Konfederacji John C. Pemberton spotkał się z generałem majorem Unii Ulyssesem S. Grantem, aby sformalizować warunki kapitulacji, które obejmowały:

• Oficerowie Konfederacji zachowali broń boczną oraz po jednym własnym wierzchowcu

• 31,600 żołnierzy Konfederacji weszło w status zwolnienia warunkowego

• Cały sprzęt wojskowy został przekazany na własność Unii:

• 172 działa

• 50,000 sztuk broni strzeleckiej

• 600,000 sztuk amunicji

• 45. Pułk Piechoty Illinois wzniósł amerykańską flagę nad sądem w Vicksburgu

• Żołnierze Unii rozdawali racje żywnościowe głodującym żołnierzom Konfederacji

• Siły federalne ustanowiły punkty kontrolne w:

• Bateriach nadrzecznych

• Fort Hill

• Głównych pozycjach obronnych miasta

• Okręty admirała Davida Portera zajęły pozycje wzdłuż nabrzeża

• Kwatermistrzowie Unii przeprowadzili inwentaryzację przejętych zapasów Konfederacji

• Armia Granta zabezpieczyła:

• Strategiczne fortyfikacje miasta

• Pozycje artyleryjskie

• Składy zaopatrzenia

• Infrastrukturę transportową

Zakończenie Bitwy pod Vicksburgiem stanowiło decydującą zmianę w amerykańskiej wojnie secesyjnej, powodując głębokie zmiany militarne, ekonomiczne i strategiczne dla obu stron. Zwycięstwo Unii ustanowiło pełną federalną kontrolę nad rzeką Missisipi, zadając jednocześnie dotkliwy cios psychologiczny morale Konfederatów.

Zdobycie Vicksburga dało Unii całkowitą kontrolę nad siecią transportową rzeki Missisipi. Ta kontrola oddzieliła Teksas, Arkansas i Luizjanę od wschodnich stanów Konfederacji, odcinając kluczowe szlaki zaopatrzenia w żywność, broń i posiłki wojskowe. Eskadra Rzeczna Unii ustanowiła 8 stref patrolowych wzdłuż drogi wodnej, przechwytując 1800 konfederackich statków zaopatrzeniowych w ciągu pierwszych 90 dni po upadku Vicksburga.

Wynik Bitwy pod Vicksburgiem spowodował znaczącą zmianę strategiczną w przebiegu wojny. Poddanie się 29 491 żołnierzy Konfederacji zmniejszyło ich siły bojowe o 30% na zachodnim teatrze działań. Strata ta zbiegła się z porażką Roberta E. Lee pod Gettysburgiem, tworząc podwójne uderzenie, które oznaczało początek militarnego upadku Konfederacji. Zwycięstwo wzmocniło reputację generała Granta, prowadząc do jego awansu na stopień generała porucznika i objęcia dowództwa nad wszystkimi armiami Unii w marcu 1864 roku.

Statystyki Wpływu	Liczby
Jeńcy Konfederacji	29 491
Zdobyte Działa	172
Poddana Broń Strzelecka	50 000
Odcięte Szlaki Zaopatrzenia	3 stany
Redukcja Sił Konfederacji	30%

• Bitwa o Vicksburg zakończyła się 4 lipca 1863 roku, gdy siły Konfederacji poddały się generałowi majorowi Unii Ulyssesowi S. Grantowi o godzinie 10:00.
• 47-dniowe oblężenie zakończyło się decydującym zwycięstwem Unii, które podzieliło Konfederację i dało Północy całkowitą kontrolę nad rzeką Missisipi.
• Główne statystyki z kapitulacji obejmowały 29 491 jeńców Konfederacji, 172 przejęte działa artyleryjskie i 50 000 sztuk broni strzeleckiej.
• Zakończenie bitwy zbiegło się symbolicznie z Dniem Niepodległości i wraz z bitwą pod Gettysburgiem stanowiło główny punkt zwrotny w wojnie secesyjnej.
• Pod dowództwem Granta siły Unii pokonały silną pozycję obronną Vicksburga poprzez połączenie taktyki oblężniczej, operacji morskich i manewrów strategicznych.

Bitwa o Vicksburg zakończyła się 4 lipca 1863 roku, stanowiąc kluczowy moment w amerykańskiej wojnie secesyjnej. 47-dniowe oblężenie pokazało strategiczny geniusz generała Granta i determinację armii Unii. To zwycięstwo zapewniło Unii kontrolę nad rzeką Missisipi i podzieliło Konfederację na dwie części, zadając druzgocący cios sprawie Południa.

Upadek Vicksburga wraz ze zwycięstwem Unii pod Gettysburgiem stworzył punkt zwrotny, który ostatecznie doprowadził do zakończenia wojny. Sukces Granta pod Vicksburgiem wyniósł go na wyższe stanowiska dowódcze i pomógł ugruntować jego miejsce w amerykańskiej historii wojskowości. Bitwa stanowi świadectwo tego, jak strategiczna cierpliwość i innowacje militarne mogą pokonać nawet najbardziej umocnione pozycje obronne.